Een schoolpsycholoog gaf me ooit eens de goede raad mijn opvoedkundige opstelling niet teveel te stoelen op morele principes. Belangrijker was te letten op de psychologische context. Gek genoeg bedoelde hij mijn persoonlijke psychologische context en niet die van mijn kinderen. Als ik mij morele vragen stelde, maakte ik mij zorgen wat een verstoring uitmaakte van mijn geestelijke rust. Dus kon ik mij beter geen morele vragen stellen.
De eenvoud van de redenering was ontroerend.
Tegelijk was dit een verhelderende uitleg, nu die mij toeliet tal van ervaringen beter te kunnen plaatsen en in te zien dat inderdaad die psychologische context op grote schaal de plaats ingenomen had van een moreel referentiekader. Goed handelen is dan handelen zodat de steller geen stress ondervindt, geen risico loopt op complexen en/of inhibities allerhande. Het is allicht ook een goede onderbouw voor wat Gallbraith bedoelde met zijn culture of contentment.
Het recente en toenemende streven naar normen en waarden toont allicht een tegenbeweging aan.
In de eerste aanzetten daartoe blijken die normen en waarden meer op fatsoensregels betrekking te hebben dan op reëel beleefde diepmenselijke levensvisies.
Het zal nog moeten blijken of dit eerder tot een Victoriaans maatschappelijk verkeer zal leiden, dan wel tot een culturele drempelverhoging in de menselijke evolutie.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten