Sprookjes in het avondlijk “heure bleue"

Ik werd  gebeld over een lange tijd geleden zelf gemaakt sprookje.

Het lag ergens sluimerend gearchiveerd in mijn hersenpan. De letters waren wat verschaald en ik moest mijn ogen spitsen om het verhaaltje terug volledig gelezen te krijgen. Bij het uithalen uit die mentale archiefruimte vielen tal van andere herinneringen mee uit de kast.

Waarom vertelde ik eigenlijk ook zelf gemaakte sprookjes aan mijn jongens, terwijl ik zeker een tiental sprookjesboeken in de boekenkast had?

Toen kwam dat vanzelf. Het was geen plan. Ze borrelden op in de schemerruimte, zittend op de rand van het bed van die jonge spruiten. Hun ogen vroegen een mooie oprit naar dromenland, een laatste warme herinnering van hun papa voordat ze Dagland verlieten.

Het leek dan onbevredigend het antwoord op dit delicaat verzoek steeds over te laten aan gebroeders Grimm of anderen.  Hoewel dezen ook aan het woord kwamen, kregen ze af en toe een eigen sprookje, speciaal voor hen, speciaal van papa.

Je vertelt dan niet zomaar iets, maar geeft hen ‘stoemelings’ gedachten en gevoelens mee, geënt op hun vragen, hun twijfels en ondeugendheden. Eigenlijk smeer je hen een stel wijsheden aan, die recht uit de essais van Montaigne konden komen.

Hoewel ze uit het leven gegrepen zijn,  pak je ze gek genoeg in een sprookje in, waarvan het waarheidsgehalte naar algemene bekendheid niet hoog scoort. Toch lijkt dat het beste vehikel, maar enkel wanneer je ze in het avondlijk ‘heure bleue’ vertelt. Je anticipeert dan op die analoge werkelijkheidsverwerking in dromenland. Je sprookje glijdt daar geolied tussen en kan dan een goede ordeningsrol spelen terwijl ze de ervaringen van de dag een plaatsje geven op hun harde schijf.

Het zijn van de mooiste herinneringen van een vaderschap, die allicht terug zullen opleven nu die jonge spruiten stilaan zelf het vaderschap in het vizier krijgen.
Zullen zij dan ook ‘ons’ sprookje doorvertellen?
Zal ik zelf dan terug op de rand van een bed zitten van een kleinkind en ‘ons’ sprookje herhalen?
Of zullen die nieuwe ogen weer andere sprookjes doen opborrelen?